19 Yaşındayım ve Hiçbir Şey Bilmiyorum

 

Hepinizle,
Aynı dünyayı paylaşıp, aynı nefesi alıyoruz -ki beleş olan tek şey de bu-.
Ve aynı sonu bekliyoruz.
Ve buna rağmen belki de çoğunuzda olduğu gibi, 
Benim de hayat dediğimiz şu saçma âlem hakkında hiçbir fikrim yok.
Ne yaşıyoruz ki?
Ne görüyoruz?
'Herkesin acısı kendine' diye diye hangi acıyı büyütüyoruz?
Aşk mı?
Ölüm mü?
Sanki sadece bu ikisi varmış gibi her şey, değil mi?
Değil işte!
Hayat saçma sapan ikili loblardan ibaret değil.
Sağdan soldan,
Türk'ten, Kürt'ten,
Alevi'den Sunni'den,
Kapalıdan açıktan 
Aşktan, ölümden ibaret değil hiçbir şey!
Uyanın! Pembe rüyalar yok!
Gerçek olan tek şey ne biliyor musunuz?
Çocuklar!
Sokaklardaki, köylerdeki, evlerdeki, saraylardaki, kimsesiz çocuklar.
Sırf regl oldu diye satılan çocuklar.
Bir koyun uğruna hayatına herkesin koymasına zorla müsade eden çocuklar.
Sattığı mendile sümüğünü silemeyen, başkasının camında harcadığı suyla kendini temizleyemeyen çocuklar.
Etrafında onlarca insanın olduğu, herkesin 'aman bir şey olmasın' diye her şeyden sakındığı,
Daha soğuk suyla tanışmamış, kimsesiz, yalnız, mutsuz çocuklar.
Şu bilgisiz halimle, bana hayat nedir diye sorsanız, çocuklardan bahsederim size,
Sayfalarca, kitaplarca ve hatta belki ansiklopedilerce.
Bir şeylerin değil de, her şeyin değişeceğini bilsem,
Uzun uzun, hiçbir masraftan ve hiçbir kelimeden kaçınmadan anlatırım size.
Ama biliyorum,
Ben anlattığımla kalırım, siz ise okumadığınızla...

İnancımı kaybettim ben.
Ne insanlara inanıyorum artık ne de kendime.
O kadar sahteyiz ki hepimiz, şu yazıyı okurken bile 'her bir haltı biliyormuşuz gibi davranıyoruz.'
Elimizin altındaki bütün imkânları yok sayıp şanssız sayıyoruz kendimizi.
Öyle benciliz işte.

Eksikliğini çekmediğimiz her şeyin eksikliğini yaşatıyorsak kendimize,
Herkes yanımızdayken inadına yalnızım diyorsak,
Hala boğazımızdan türlü türlü yemekler geçebiliyorsa çok rahat
Ve buna rağmen şikâyetçiysek her şeyden,
Ben de, sen de, şu yazıyı okuyan herkes de bencilin ta kendisi.

Dedim ya, inancımı kaybettim ben.
'Ben böyle değilim, sen benim neler yaşadığımı biliyor musun?!' safsatalarına inanmıyorum.
'Kendine gel, düzgün konuş!' diyenlerin ömürleri boyunca kendilerine gelip düzgün konuşabileceklerine inanmıyorum.
Sizin 'Doğrusu budur!' dediklerinize inanmıyorum.
Ne kadar umrunuzdadır bilemem ama,
Size inanmıyorum.

Ben 19 yaşındayım ve hayata dair bir bok bildiğim yok.
Hiçbir şey yaşamadım.
Ki hayat da bana dair hiçbir boku bilmiyor zaten,
O da beni yaşamadı.

Kalemimden çıkan bokların kusuruna bakmayın,
Arada kalemin de rahatlaması gerekiyor.

Sadece kendinize değil, herkese ve özellikle çocuklara iyi bakın.