Âb-ı Hayat

Bir kişi giriyor hayatınıza, öylece, aniden, size sormuş gibi yaparak ama sormadan, 

Kırılmış, incinmiş olmanıza aldırmadan elindeki bantlarla onarmaya çalışıyor sizi,

Peki diyorsunuz, madem geldin, hoş geldin..

Sonra bir bakıyorsunuz,

Gözleri gözleriniz,

Elleri elleriniz,

Kalbi kalbiniz,

Gecenin karanlığında aydınlığınız,

Sizi kıştan kurtaran sımsıcak güneşiniz olmuş.

İki ayrı bedeni, tek bir yürekle taşımaya başlamışsınız,

Sesinin minicik bir tınısını dünyanın en güzel sesine değişemez hale gelmişsiniz,

Hayalleriniz o, geleceğiniz o, umudunuz o olmuş..

O'nun üzerine inşa etmeye başlamışsınız düşlerinizi.

İhtiyaç için değil de, sırf onun yüzünü görebilmek için uykuya yatmışsınız,

Kokusunun bütün çiçekleri utandırdığını, tadının baldan tatlı olduğunu fark etmişsiniz.

Onunlayken, onu özlemişsiniz.

Yanında olmadığınız anlarda, yanından geçen simitçi onu görebiliyor diye, simitçiyi dahi kıskanmışsınız.

Bunca yıl onu beklemişsiniz,

Başka tenler, başka eller, başka başka kalpler, onu size getiren ufak teferruatlarmış sadece.

*

Size bunlar olurken,

Mutlu olmaktan korkmadığınızı,

Artık yere daha sağlam bastığınızı,

Aldığı nefesin, nefesiniz olduğunu,

'Seni seviyorum'un anlamını daha yeni keşfettiğinizi,

Yaşadığınızı fark etmişseniz sonucunda,

Koskocaman bir çölün ortasında 'ab-ı hayat'ı bulmuşsunuz demektir...

Artık ona, 'madem geldin, hoş geldin' yerine rahatça, 'iyi ki geldin, hoş geldin.' diyebilirsiniz.

Sevgiyle...