Yalnızlığın Doğası

Yalnızlığın doğasında sen varsın. Seninle ritmi hızlanan her kalp; detone olunan şarkılara eşlik eder.

Sen susarsan; ben susarım. Ve biz ne zaman sussak konuşulmaya başlanır. Üstünü karaladığın hayatımın altını çizme şimdi. Yokluğunun dem vurduğu ilk sabahtan beri kayda değer bir gelişme yok hayatımda. Önemli bir noktam yok, önemli paragraflarım var artık seninle dolup taşan..

Natürmort bir çalışmadır; seni sevmeye çabalamak. Hayatına getireceğim hareketlere tepkisiz kalacak gibisin. Askıda unutulan şemsiyeyim sana açıldıkça.

Ah, hayat ne tuhaf, ne zaman sana açılacak olsam yağmur yağmıyor. Gök gürültüsünden öteye gidemiyorum sana sevgimi susuyorken.

Sağanak olup yağamıyorum, sığınacak yer bırakmadığından.

Yalnızlığının tadını almak; aşkın gurmesi olmaktır. Elbette bunu hiçbir zaman bilemeyeceksin. Elmacık kemiğini öpebildin mi hiç? Dudaklarına şiir okuyup, gözlerindeki anlamsız telaşın bilmecesini çözmeye çalışırken; kirpiklerini sayma fırsatın oldu mu? Sen hiç seninle şarap içtin mi? Galata'dan yansıyan güneş parıltısıyla kendi gülüşünde boy verdin mi? Bunları yaşayamamış olman hayatında büyük bir eksiklik ve senin eksikliğin benim fazlalığım artık.

Bu yüzden, böylesine alışmışken, böyle derin yaşamışken seninle her şeyi; bırak biraz yalnız kalayım bebeğim; yalnızlık da senden gelir..