Her İnsan Bir Kitaptır | Buket Abanoz

HER İNSAN BİR KİTAPTIR

Bir kalem, bir kağıt...

Üzerine yazılmış kelimeler, silinmiş cümleler... Ne anlatıyor, niye çabalıyor? Mürekkebi bulaşmış kimi harflere, okunmuyor. Hoş; okunsa da anlaşılamıyor, anlatamıyor.

Her bir kelime rastgele dizilmez o ipliğe. Zarif gerdanlara yaraşır şekilde, ustalıkla işlenmiş her bir cümleye. Yüreğinde sarıp sarmalanan o dizeler, hiç bilemediğiniz savaştan arda kalan yıkıntılar aslında. Acıyı dindiren bir merhem belki de. Yazılan o satırlar, yazılamayanların habercisi âdeta.

Kimimizi teğet geçse de kimimizi delip geçen olaylar, biriktikçe kabına sığamayan dertler ve yitip giden hayatlardır tozlu raflardaki kitaplar, mektuplar hatta notlar. Birini mabedinden çekip okumaya koyulunca, bilmediğimiz yeni bir kapıyı daha aralarız yavaşça. Düşünürüz nasıl yazılmış bunca kitap.

Bazısı gül kurusu sandıklara saklar yitirdiklerini. Her gül kokusunda, bir hasret ağrısı yakalar onu. Bazısının derdi hayatla. Hepimizi bekleyen sonu görmez olmuş gözleri. Bazısı gecelere gömer yalnızlığını. Her akşam çöktüğünde içinde bir sıkıntı peyda olur. Bazısı kaybolan parçasını ararken, yitirdiği hayatına bakıverirken bulur kendini. Kimisi seyreder bunları yazar. Kimisi de yaşar, öyle yazar.

Her insan bir kitaptır aslında.

Kimisi okunmayı, kimisi yazılmayı bekleyen bir kitap. Kapağına bakarak aldığımız kitapları başucumuzda saklayamayız. Ancak kapağını kaldırıp o kokuyu içimize çektikten, sayfalarında gezindikten, cümleleri yüreğimizle doldurduktan sonra onu başucu kitabımız yapabiliriz. 

Gördüğüm her çehre, zilyedinden izler yansıtır bana. Isıtır bazısı yüreğimi, unutmadıysa malikini... Çözülmemiş, el sürülmemiş düğümleri var çoğunun. Değil benle kendi kendine konuşamadığı belli gözlerinden. Benzeşiyor kırmızı ceketli kadınla yahut benimle.

Gözlerini kaçırıyor hemen. Biliyor ki okunur dize dize yüreği. Haklı görüyor kendini, kızmıyorum. Bomboş odalarda geziniyor çoğu zaman. Aradığın orda değil demek istiyorum, sözüm yetmiyor.

Her insan bir kitaptır aslında. Raflar tozlanmadan bir kalemin fırça hafifliğiyle onu işlemesini bekler. Ve düğümünü çözenin, yarım kalmış cümlesini okuyabilmesini ister.

 Buket Abanoz

Paylaş