3.Şahıs Ayrılık | Nermin Uyan

  

3.ŞAHIS AYRILIK

Kaybetme korkusu yerleşmişken içime aniden kapımı çalacağını biliyordum işte. Ne ağlamaklı sesim ne de bu korkuyla tuz buz olan kalbim durdurabilecekti onu.

Kafasına koyuvermişti ya bir kere tanrı misafiri olacaktı illa hiç sormadan hayatıma. Beklenmedik bir anda hiç haberim yokken o soğuk elleriyle tıklatacaktı kapımı sevimsiz ayrılık…

Ben ondan kaçmaya çalıştıkça o beni bir kedinin kuyruğunu kovaladığı gibi hem takip ediyor hem de o karanlık oyunlarını üzerimde oynuyordu bir bir. Ne kadar yalvarsam da Allah’a, gelecekti gözü dönmüştü ya artık er ya da geç bulacaktı beni.

Ne haldeyim sormadan, dinlemeden, düşünmeden kıracaktı kalemimi acımasızca. Geleceğini biliyordum işte. Beni benden alan sevgim bile dur diyemiyordu dese de her yer arazi bomboş ıssız ne bir ses ne de sorularıma bir cevap yoktu, yoktu işte. Olan çarelerin içinde çaresizlik bükmüşken belimi hiçbir şey yokmuş gibi deve kuşu misali başımı gömüp toprağa görmeyecek beni teğet geçecek diye bir umut bekleyişlerim sürüyordu. Ama her şey boş. Son gün bu gün gerçekle yüzleşme vakti çoktan gelmişti ama görmemek için direnişlerim sürse de nafile ensemdeydi nefesi. Bu meret bulaşmıştı bir kere bana istemeden de olsa. Artık onunla tek ortak noktamız aşk değil ayrılık olacaktı.  

Gözyaşlarım onun kaskatı hayallerini eritememişti sıcaklığıyla. Kararı O vermişti banaysa uymak düşüyordu sus pus olup buna. Sessizce git diyordu hayatımdan. Bu gün sonların sonu diye bağırırken” kes sesini” diyen bakışlarıyla gölgeliyordu söylenmeyen cümlelerimi. Hani karşılıklıydı bu sevgide her şey. Yalan mıydı yani? Benim yıllara sığdıramadığım koca bir yalan. Ne yapsam ne desem durulmuyordu. Yüreğim ona aşk diye bağlanıp tutulmuşken bütün bu olanlara bir anlam veremiyordu ne aklım ne de kalbim. Anladım ki gitmeliydim yerim yoktu artık bu sahnede perdeler kapanmıştı bile.

Bana çekip gitmek düşüyordu bir daha doğrulmayacak başımla buruk selamımı verirken. Çünkü artık saat sonların sonuna vuruyordu gitmeliydim. Nitekim öyle oldu kapının önünde yüreğim dış mandal misali göz ardı edilirken kalacak gücüm de tahammülüm de yoktu. Gitmeliydim nitekim sonuç öyle oldu.

Son buldu her şey bütün emeklerim hoyratça saçılmıştı etrafa onun için gitmeliydim. Ve sonun da sonlar da son buldu. Gitmeliydim nitekim sonuç öyle oldu.

                                                          Nermin Uyan    

Paylaş

---

     Nermin Uyan'ın Eski Yazıları