İlk İnsan Elma

Büyüdüm koskocaman kıpkırmızı bir elma oldum.

Olgunlaştım. Ne esen rüzgarlara yenildim ne yağan yağmurlara ne de büyümeden beni yemeye çalışan yağmacılara.

Her badireyi atlatışım beni daha da güçlendirdi. Hepsine inat yere düşenlerden koparılanlardan olmadım. Üzüldüm gidenlere neden beni beklemeden gittiler oysa ne alışmıştım onlara ne kadar bağlanmıştım. Ya da ben de onlarla gitseydim daha az dirençli olsaydım. Olmadı gelenleri gidenleri teker teker gördüm. Geldiler sevindim giderken sevinç çoğalarak acıya dönüştü, hiç gelmeselerdi dedim, sonra iyi ki gelmişlerdi dedim. Bu gelgitler de neyin nesiydi dimdik duruyordum. Her gün bana yeni bir şey katarak ilerliyordu daha da güçleniyordum. Bilmiyordum günün birinde ben de kopacaktım koparılacaktım.

Çok ani oldu daha büyüyecektim herkes olgunluğuma gıptayla bakacaktı. Sonsuza kadar kalacaktım ya kalamadım. Koptuğum da anladım. Bu kadar geç olmamalıydı. Sona kaldım savrulmadım. Savrulanları gördüm hepsinin acısına ortak oldum her giden benden bir şeyler götürdü. Şimdi de ben gidiyorum hem de yalnız…

Tek başıma acımla yalnızım. Acımı paylaşacak kimsem yok Acı görmeyi ne de marifet zannetmişim. Onunla büyüdüğümü zannetmişim. Birazdan birisi beni hazmedecek ve kalan hayatıma pislik çukurunda devam edeceğim. Bunun için miydi bu acılar. Şimdi diyorum keşke yenilseydim düşseydim de geldiğim toprağa geri dönseydim hiç değilse pislik yerine.

Yapacak bir şeylerin olmadığını biliyor ve kendimi avutacak dahi bir şey bulamıyorum. Diyemiyorum birisine faydalı oldum. Olgunlaştım vitamin oldum. Büyüdüğümü zannederken küçülmüşüm ve birazdan bir hiç olacağım. Hiç bunu düşünmemiştim. Bildiğim tek şey büyümem gerektiğiydi. Olmadı büyüyemedim ben de bir hiç oldum şimdi...