Ölenle Yaşanmıyor
Ölmesinden korktuğumuz ne varsa, hepsinin bir gün öleceği fikrine kendimizi alıştırmalıyız.
Sevdiklerimizin mesela...
- Onlar öldüklerinde, elimizi kolumuza bağlayan görünmez iplerin olduğunu öğreniyoruz. Bizi hayatta tutan bağların yavaş yavaş çözüldüğünü, gevşediğimizi ve artık daha kolay savrulduğumuzu hissediyoruz. Rüzgâr kıpırtısında yıkılacağımızı, yaprakların birbirine çarpışının deprem etkisi yaratacağını, kuş gölgesinin, ağaçtan daha büyük olabileceği telaşına kapılıyoruz. Ayaklarımız yerden kesiliyor, yer çekimine meydan okuduğumuzun farkında bile olmuyoruz o sıra. Olumsuzca kurduğumuz her cümlenin yalanında, yüklemimizin boğulmasına göz yumuyor ve gözümüzü açtığımızda bir bakıyoruz ki, eylemimiz kendini çoktan asmış...
- Ben henüz kimseyi kaybetmedim, kendim dışında.
Ölmesinden korktuğumuz ne varsa, hepsinin bir gün öleceği fikrine kendimizi alıştırmalıyız.
Zamanın mesela...
- Saniyeyi, dakikayı, saatleri tüketerek, tükeniyoruz... Bir saniyede değişen hayatları, bir dakikada gelişen olayları, bir saatlik koca zaman diliminde payımıza düşen intiharları es geçiyoruz... Bir'in hayatımızdaki önemini, birinin değerini unutuyoruz. Belki de bu dünyaya unutmak için getirilmiş nefesdaşlardan başka bir şey değiliz. Kimin umurunda?
- Ben, çaldığım bütün zamanların vebalini, vicdan hapishanesinde ödüyorum.
Ölmesinden korktuğumuz ne varsa, hepsinin bir gün öleceği fikrine kendimizi alıştırmalıyız.
Duyguların mesela..
- En kötüsü de budur işte! Duygularımız öldüğünde, elimizde hiçbir şey kalmaz. Ne dost, ne sevgili, ne aşk, ne aile... Yaşamak, nefes almaktan ötesi olmaz. Ölmekse, kolay yola kaçmak ki o yol, yol olmaz. Sevginin öldüğü gün, ızdırap tek sırdaşımızdır. Neler çektiğimizi bir o bilir, kendinden. Bütün güvencemiz, bütün hırslarımız, bütün kaygılarımız... Hepsi ızdırabın bir parçasıdır ve bizi bizden uzaklaştırır. Ruhumuzu bedenimizden, gözlerimizi renginden, dudaklarımızı kelimelerden uzaklaştırır. Farkında mısınız bilmiyorum ama, uzaklaşıyoruz canlar! Bizi biz yapan her şeyden, her zerreden uzaklaşıyoruz. Ve işte en büyük mesafe burada çıkıyor ortaya. En büyük mesafe; insanın duygularının öldüğü yerde çıkıyor ortaya!
- Duygularımı öldüren katilin ellerini tutmama ramak kala, nefesim kesiliyor. Adaletinden öpeyim dünya!
Ölmesinden korktuğumuz ne varsa, hepsinin bir gün öleceği fikrine kendimizi alıştırmalıyız.
- Ki ölenle yaşanmıyor.
