İki Kere Yalnızlık

Giriş cümlelerini düşünmeyeli uzun zaman oldu.

Bir yazıya nereden başlanır, bir şiir nasıl bitirilir, unuttum.

Bir şarkının neresinde ağlanır, sevgili neresinde anımsanır, neresinde gülünür, neresinde uzun uzun düşünülür, hatırlamıyorum.

Bir ülkede herkesin hobisi kitap okumaksa ve kitaplar buna rağmen satmıyorsa, bu insanların derdi ne, önemsemiyorum.

Müzikleri, şiirleri, müzisyenleri, şairleri ve hatta tanrıları artık dinlemiyorum.

Gördüklerimden eminim, duyduklarımdan ve bildiklerimden de...

Bunlar kimin umrunda, umursamıyorum.

Son zamanlarda yazdıklarıma bakıyorum, hepsi aynı doğrultuda, hepsinin amacı da sonucu da aynı.

"Bir insan sürekli aynı şeyi tekrarlıyorsa, duyulmak, dinlenmek istiyordur." demişti içimden bir ses. Onu da artık dinlemiyorum.

Hata yapmak yormaz insanı, hata yaptığını bilmek yıldırır sadece. 

Ve biz insanlar, ne kadar yılarsak yılalım vazgeçmeyiz hatanın hiçbir harfinden.

Marifet sayarız, marifetsizliğimizi bile...

Bunları anlatmayacaktım. Başlarken, bunları düşünmemiştim. 

Aslına bakarsanız, başlarken hiçbir şey düşünmedim. Bütün yazılarda olduğu gibi.

Düşünmeden saçmaladığın çok an var, etrafımda bunu anlayan kimse yok.

Mantıklı olduğumu sanıyorlar, kimi zaman zeki olduğumu söyleyenler bile oluyor. 

Size göre bu iltifat, bana göre tanımadığınız bir insanı tanıdığınızı sandığınız yanılgısı.

Zekiysem, bu yüzden. Mantıklıysam şayet, sadece bu yüzden.

Vazgeçtiğim çok şey var. Bunların başında umut geliyor. Artık öyle bir kelimem yok. 

Umuttan vazgeçtiğinizde, elinizde hiçbir şey kalmaz. 

Umudu kaybettiğimde içimdeki diğer sesin 'ölümü resmedemem hâlâ, ama artık anlatabilirim.' dediğine eminim. 

Her zaman olduğu gibi, olmaması gereken ne varsa, sen anlamadan olur ve biter.

Hayatı kaça bölerseniz bölün, sonuç hep iki kere yalnızlıktır.

Ve yalnız bir insandan daha kötüsü varsa, o da iki kere yalnız kalandır.

İki kere yalnızlık,

Olur ve biter.

İnsan kaç kere severse sevsin,

Bir kere ölür ve
biter.