Sonrasız Bir Hikâyeye Kaçış

 

"Bir göç mevsimiydi kaybettim onu. Büyük, gürültüsüz, suskun,

daha doğrusu susturulmuş kalabalıklarla birlikte kaybettim onu’’

Göç, bir anlamda gurbet. Açtığın dalı, bittiğin toprağı, aydınlattığın geceyi terk ediş. Terk-i diyar eyleyiş. Acının ve yoksulluğun iç içe geçtiği yol alma hali.

***

Varılacak bir yurdun, sığınacak limanın olması halinde ise kaçış belki. Saklandığın yerlerden yüzeye çıkış. Kötülükten iyiliğe, hayalden hakikate, esaretten özgürlüğe… Arınmış gökyüzüne şöyle bir bakış.

Bir sevda türküsüne konu olan gönül yarası. Yarım kalan hikâyelerin -miş-li geçmiş zamana işleyip orada kalakalması. Hikâyelerin ardında kalanlara yetecek kadar gözyaşı.

Posta güvercinlerinin artık uğramadığı uzak şehirlere gönderilmiş mektuplar kimi zaman. Mürekkebinin rengi solmuş, rutubetli bir elbise dolabında noktasına, virgülüne kadar unutulmuş mektuplar.

Bazense, sürgün.Köklerinden hoyratça koparılmış bir ağacın bütün insanlığa küsüp gitmesi gibi. Bir şairin şiirinde, annenin ağıtında, babanın sigara dumanında. 

Bir dizeye sığmış sonbahar. Göç mevsimi. Hazan. ‘’Dedim ya. Eylül’dü. Savruluşu bundandı, kimsesizliğimin…’’

Umutlarını ülkesinde bırakmış, ‘yaşından yorgun’ bir çocuğun yüklendiği yaşamın ta kendisi bazen.

***

Göç, çoğu zaman gönülsüz bir vazgeçiş. Akıp giden ırmağa çaresiz boyun eğiş. Coğrafyasız ve dilsiz.