Mevt-i Ba’de’l-Ba’s

 

Aşina yüzler görüyorum dört bir yanda

Sanki ölmeden önce gördükleri son kişi ben olmuşum

Sanki boğulurken yanlarından geçip sonra cesetlerini bulmuşum

Sanki intihara azmetmişler de alkışlamışım

Sanki taş taşısam öleceklermiş ve ben taş taşımışım

 

İnsanlar görüyorum:

Köpeklerin yatmayacağı yerlerde yatan

Umursamazlığı ile bir şey anlatan,

İnsanların gözüne değil vicdanına batan

İnsanlar…

 

Pusatlar görüyorum

Mermisi mürekkep,

Zırhı kitap,

Kasıtları habîs,

Akıbetleri hapis;

Ama niyetleri halis

Olan pusatlar…

 

“Ve” bağlaçları ile

–Bir yazarın “ve”ye olan nefretini bile bile–

Âlemleri bağlayan

Kendisine yazdığı tragedyaya ağlayan

Şairler görüyorum

 

Ve adım adım adamlıktan gidiyorum

Fiilleri faillerinin boyunu aşan

Hasret çekme hasreti cebinden taşan

İnsanları resmediyorum

 

Ve inanıyorum

Her noktasını ellerimle çizdiğim insanlara

Onlardan umuyorum

Onlardan soruyorum

Onlardan yoruluyor,

Onları yoruyorum.

Gölgelerde perdenin sırrını arıyorum

 

Ve soruyorum:

-Her üzmeme girişimin bir hezimet

Çiçeklerle bile hesaplaşamazsın

Annenle kucaklaşamazsın

Kavminle konuşup anlaşamazsın

Bilirsin bedel-i aşkı

Pazar-ı aşkta pazarlık yaparsın

Ey nefis cevap ver:-

Sen kime taparsın?

 

 

Aynanın şehveti gözlerini bürümüş

Aynalara,

Aynalarda sana,

Sendeki cana bakamazsın

Dümeni kırarsın Cebel-i Tarık’a

Bırak gemiyi,

Geminde kibrit yakamazsın

 

Ben mi?

Cümleler bana kurulu gelmezken

Gelse de bu hâlimi bilmezken

Mısra mısra kuleler kurmaya çalışıyorum!

Korkuyorum,

Belki kuleler dik duramaz

Belki her Hezarfen uçamaz

Belki kuleyi diken hülyaya dalar

Eserini semaya doğru derinleştirme sevdasına

Çukurluğunun farkına varmaz!

 

Ama ben;

Gramlık terazide,

Tonlarla yük çekerken,

İşte,

Hayalimde bile,

Yükselmek için kulelere

Anlaşılmak için kelimelere muhtacım

Onlara da zerrece yok inancım

 

“İbrahim

İçimdeki putları devir

Elindeki baltayla

Kırılan putların yerine

Yenilerini koyan kim

İbrahim

Gönlümü put sanıp da kıran kim?”*

 

*Asaf Halet Çelebi’nin “İbrahim” isimli şiirinden alınmıştır.