Elveda | Seher Şahin

ELVEDA

Gözlerim yeşile özensin diye miydi, rengin?

Yeşile vurgunluğum o güne aşinadır, kasımın aşk kokulu buluşma misali. Sonuna ramak kala, koştuğumuz toplu seyahat acenteleri o gün sana da çalışmıştı. Ne ala! Tabiat kılıf uyduramamışken ayrılığa, tesadüfü ömrüme serip numaranı ezberletmişti…

Kalabalığa inat mı bayılmıştı kalbim yalnızlığa? Biz kimdik, severken?

Tesadüf eseri aynı otobüsü tercih etmiş iki yolcu mu? Yoksa senin arabanın bozuluşu muydu, benim yanıma iten? Sahi, kimdin hakikaten?

Gözlerimde birikmiş bir heyecandı ona ilk aşk deyiverişim. Tanımadığım bir yüzde kırk yıllık hatıra belirlemek, sesinin her tonunu beynime kazıyıp o adamı milat bellemekti cesur olmak.  Cesurdum, imkânsızlığı ardına alıp, karşımda aşk diye beliren bir adama ‘’benim’’ damgasını vuracak kadar!

Kalemi o uzatmıştı elime, mürekkebi Ankara katmıştı, kâğıdı küçük adamdan aldım… Koca bir bütündü hayatım, beni hiç sonsuzluğa taşımamış, kırılgan bir yalnızlıkta… Ve aslında tanıdığım her adam; biraz imkânsız, biraz uzak, biraz Ankara, biraz küçük adamdı. Ve aslında tüm sözler onlara aşinaydı. Yenisini ekleyemeyecek kadar siciline!

Defalarca sorular yöneldi aylak halime… Defalarca ‘’kim’’ dediler, ismine’ Kim? İnan cevap veremedim hiç, tanımadığım bir adama iç geçirirken yüreğim, adını hiç anamadım. Ve bu ilk cesaretsizliğimdi hayata…

Korkmadım severken seni, kin tutmadım, kalemi suçlamadım, kâğıda alınmadım, yalnızca imkânsızlığa iç geçirdim ara sıra… Yalnızca ona imkân tanıdım. Ona kızdım, ona bağırdım, onu suçladım. Sen diye başladım hep… Sadece sen… Sen gitmeseydin diye sonlandırdım cümleleri. Yakışmadı umuduma çelme, yakışmadı biz…

Eski bir şehre yeni anlamlar yüklerken rengin, yeşili hiç kana bulamadım. Oysa kırmızı en çok o boğuk istasyonlu şehre yakışırdı. Oysa otobüs terminalleri hep kareli gömlek seçmişti kendine. Oysa imkânsızlık hep yeşildi. Umut kadar, beyaza yatkınlık, gözlerime değmişlik kadar…

Oysa hep yeşil bakmıştım hayata, renkler aldatırken benliğimi ‘’ geç’’ hamlesine rağmen, kırmızıya çarpıp duracak kadar!

Nasıl anlattım baharı? Nasıl dile düştü hayatlar? İnan düşünmedim rastını. Aldırmadım, kelimelerin istemsizce dans edişine…

Ağladığım tüm yaşlar sevdiğim adamın gözünde birikmişken, ona her baktığımda denizi gördüm… Ona her baktığımda uçsuz bucaksızlıktı rengi. Sonra dur dedim kaleme, işte burada dur!

Ve sakın yazma aksini…

İmkânsızlığa…

Kırmızıya…

Sonsuzluğa…

Gülerken gözlerini kısan her adama…

Küçük kalbime sığmış tek adamla…

Koca bir ‘elveda’ şimdi…

Satır aralarına bulanmış yeşilin esirliğiyle…

Elveda şimdi;
Kareli gömleğini hiç çıkarmayan şehir!

Seher Sahin