Abdestli Kapitalizm

 

Dünyanın en yüksek bilmemkaçıncı binasını, 2-3 hafta önce kafamı gökyüzüne 90º kaldırarak gördüm: Zemzem Tower.

Binlerce yıl önce inşa edilmiş Kâbe’nin hemen yanında, mahallenin kabadayılık taslayan tüysüz delikanlısına benziyor.

İlk 4 katı alışveriş merkezi olarak kullanılıyor. Modern dizaynı, malayani genişliğinde misafir ağırlıyor. Görkemli mağazalar, gösterişli vitrinlerden insan avlıyor. Büyük puntolu Arapça yazılar, renk çeşnisinde cüzdanlara olta atıyor. Kendisiyle iştigal ettiren mütenahi meşgaleler, karşı siperden Kâbe seslenirken, zamanı işgal ediyor.

İki yapıdan hangisi yüksek?

Dünyevi deveranın doyumsuzluğunda dolanmak yukarı çıkarır mı bizi?

Kapitalizmin tüketim törpüsünde terfi alıp bir kat daha tırmanmak mertebe getirir mi bize?

Ecrin efendiliğine esir düşsek de, yiyeceğimiz bir tas çorba değil mi nihayetinde?

Göklere yükselen duaları göz ardı edip, açgözlülükle gökdelenlerin en üst katına göz dikmek, üstün kılar mı bizi aç karnına şükredenlerden?

Tok tutmadan toprağın karanlık kasveti, tutsak mı edecek midemizi, küçük bir kartopu ile başlayıp çığa dönüşen ‘daha’ belirteci?

Hırsın hırsızlığına hapsolmuş hayatlarımızı hiçbir heves hürleştiremezken, mutlu mudur muvakkat makamların malikleri?

O’nu bulan neyi kaybeder, O’nu kaybeden neyi bulur?

O’nu tanıyan zindanda dahi olsa bahtiyardır. Onu tanımayan saraylarda dahi olsa bedbahttır.[1]