Kainatı Okumak | Ayşe Varışlısoy

 

KÂİNATI OKUMAK

Herkesin günün yoğun temposundan biraz olsun sıyrılmak istediği vakitler olur. Böyle zamanlarda nereye gideceğime karar vermeden, bir an önce evden çıkar yola koyulurum. Çoğu sefer güneşin batışını güzelce izleyebileceğim, sahil kenarındaki bir parka varır yolum.

Yine böyle, güneşin ufuk çizgisiyle kavuşmasına şahit olacağım düşüncesiyle, usulca evden çıktığım bir gün, parktaki banka oturduğumda güneş henüz batmıştı. Görünen o ki günün ferahlık veren son şansını da kıl payı kaçırmıştım. Derin bir iç çekişle ikinci bir alternatif olarak çantamdaki mavi kadife kaplı defteri çıkarıp bir şeyler karalamaya karar verdim. Zihnimde uçuşan kelebekler misali kelimeleri yakalayıp, anlamlı cümleler kurmak konusunda yaşadığım başarısızlık, mürekkebin beyaz kâğıtla buluştuğu noktaya gittikçe büyüyen bir leke bırakıyordu. Tam bu sırada sevinç dolu bir ses dağıttı zihnimi; ‘’He Hey! Gördünüz mü? Tam beş koca balık! ‘’ Başımı kaldırdığımda elinde oltasıyla, yaşlı bir balıkçının bana seslenmiş olduğunu fark ettim. Sesten ürkmüş olan zihnimdeki kelebekleri daha fazla kaçırmamak için bir kuru tebessümle karşılık vermeyi yeterli buldum. Gözümü yeniden kâğıtla kalemin birleştiği noktaya dikmiştim ki aynı ses bu kez daha sakin ancak daha dolu bir ses tonuyla; ‘’Hanım kızım “dedi. ‘’Fark etmediniz ama böyle beş koca balık her zaman tek bir oltaya takılmaz.’’  İçimdeki, şaşkınlıkla karışık mahcupluk duygusu, o an balıkçının sözlerini idrak etmeme engel olsa da bir iki saniye sonra bu sözlerin zihnime çivi gibi çakıldığını hissettim. Gözlerimi büyütüp iyice balıklara baktım, sonra yaşlı balıkçının gözlerindeki ışıltılı sevince…  Bu sevinci paylaşmamış olmak o an dünyanın en büyük haksızlığı sayılabilirdi. Biraz sonra balıkçı, etrafına toplanan parktaki çocuklarla birlikte yüzündeki tebessümü de alarak uzaklaştı.

Başımı kaldırdım ve parktakileri izlemeye başladım. Hemen bitişiğimdeki bankta oturan ellili yaşlarda bir hanıma kopardığı erik çiçeğiyle küçük bir jest yapan eşini fark ettim. Kadın ağırbaşlılık ve yüzündeki derin teşekkür tebessümüyle narince aldı çiçeği. Kokmaz ama yine de burnuna tuttu yavaşça ve gülümsedi. Sanki dünyanın en nadide çiçeğini almış gibiydi. Derken bankın arkasında artık askerlik çağına ulaşmış, oğulları olduğu anlaşılan bir delikanlı belirdi. Sabırsızca beklemiş yaşlı çiftin arasına oturup bir koltuğunun altına annesini diğerine babasını aldı. Sıkıca göğsüne bastırdı ikisini de. Yüzlerinden uzun süredir ayrı oldukları anlaşılıyordu. Kavuşmanın verdiği tatlı bir huzur okunuyordu çehrelerinden.

Özlediğin birine kavuşmanın verdiği mutluluk ne ilahî bir bağıştı.

Öbür yandan yanan mangalın etrafında oynaşan çocuklar belirdi. Çocukların mangaldan tüten dumanı yakalamaya çalışırken attıkları kahkahalar onları izleyen yüzlerde istemsiz bir gülümse bırakıyordu.

Gülen bir çocuğun yüzü her zaman bir mucize gibiydi.

Göz hakkını vermek çabasıyla elindekinden diğerine ikram eden genç yaşlı daha bir sürü insan vardı etrafta. Hepsi de ayrı bir hikâyeyi anlatıyordu.

Farkındalık hayatımızı bambaşka bir hale çeviriyordu. Balıkçının o sözü uzun zaman zihnimde yer etti.’’ Fark etmediniz ama böyle beş koca balık her zaman bir oltaya takılmaz.’’! Kim bilir belki kader oltamıza takılmış sayısız fırsat balıklarıyla doluydu hayat ama biz fark etmeyi beceremiyorduk. Hayatımızdaki kaygılara takılıp kalmıştı oltamızın iğnesi.  Bakmayı ve görmeyi çoktan unutmuştuk. En umulmadık işler artık hayret vermemeye başlamıştı.

Oysa kâinat bir ömür boyu hayret edilecek kadar güzeldi. Önümüze gözlerle, kulaklarla ve bin bir dokunuşla okunması gereken bir kitap serilmişti. Her şeyin bir anlamı vardı. Varlığa ‘’mana-yı ismî’’ ile bakıp balıkları görmek bir kazançtı ancak bunun da ötesinde, hayat serüvenimizde bizden asıl istenen, varlığa ’’ mana-yı harfî’’ ile bakıp balıkçıdan da öte bir şeyler olduğunu keşfetmekti.

Ve kaçırdığımız onca şey arasında geriye söylenecek tek bir söz kalıyordu;

Ey cümle gözlerin kendisiyle gördüğü Basîr!  Aç gözlerimizi.

Ayse Varıslısoy